رشد روانی و عاطفی در خانواده

 سن پدر و مادر و حضور پویای انها در کانون خانواده از جنبه تربیتی از اهمیت زیادی برخوردار

است. پدر و مادر مسن انگونه که لازم است، نمی توانند اعمال انعکاسی ضروری نسبت به

فرزند خود را انجام دهند، بی تفاوتی، خونسردی، و سکوت دائمی آنها در نوجوان تاثیرمنفی دارد. رابطه پویا و فعال والدین و نوجوان موجب می شود که او بدون ترس و واهمه مسائل خود را با آنان در میان گذاشته و راهنمایی بخواهد. خانواده ایستا و مستبد در هرسطحی از اجتماع که باشند سبب رشد بدبینی، سوء ظن و عقده های گوناگون وبسیاری از ناهنجاری های روانی و اجتماعی در فرزندان خود می شوند.

چگونگی پذیرش و جذب خانواده نوجوان در اجتماع در ناسازگاری رفتاری او تاثیر دارد.

خانواده هایی که خوب جذب اجتماع می شوند، فرزند آنها از آرامش و سازگاری بهتر بامحیط برخوردار است. اگر نوجوان ار نظر محبت و آسایش خاطر، کمبودی احساس نکند و به قدر کافی مورد توجه والدین قرار بگیرد. پیوسته به عوامل به وجود آورنده آرامش خود اعتماد

می کند.

رها کردن و آزادی بیش از حد کودکان و تامین همه خواسته های آنها،یا بر عکس،سختگیری ها و مجازات های بیش از حد توان کودک، از انها در نوجوانی شخصیتی گستاخ،پرخاشگر و بزهکار می سازد و موجب اعمال خلاف اخلاق و قانون آنها می شود.

شرکت فعالانه اعضای خانواده

در فعالیت ها و امور اجتماعی سبب بوجود آمدن احساس رضایتمندی در اعضای خانواده

مخصوصا نوجوان می شود. زیرا احساس می کند می توانند برای جامعه ارزشمند و

ثمربخش باشند. عقده های روانی در یک خانواده موجب می شود که اعضای آن نسبت به هم احساس خصومت کنند و همواره با کوچکترین مسئله ای با هم تضاد و درگیری داشته باشند. رفتار خشونت آمیز و دلسرد کننده والدین نسبت به فرزندان و تسلط بیش از اندازه آنان عجز  و ناتوانی را در نوجوان رشد داده و سبب می شود که همواره اضطراب، استرس و بدبینی نوجوان را تهدید کند. بازخواست و سرزنش های بی مورد و غیر ضروری والدین از نوجوان فردی دروغگو، ترسوو عقده ای می سازد.

آدلر  روانشناس معروف ناهنجاری های تربیتی خانواده را زمینه ساز نگرانی ها و اضطراب

های نوجوان دانسته و اعتقاد دارد که تحمیل نظریات درست یا نادرست از سوی خانواده به

کودک و نوجوان موجب می شود که آنها این عمل را نوعی ستمکاری و ظلم عمدی تلقی

کنند و رفته رفته در دام نگرانی و اضطراب بیفتند.

شاید به جرات بتوان گفت اولین کسانی که اضطراب را در نوجوان پدید می آورند والدین

هستند.  کودکان و نوجوانانی که که از محبت و ملاطفت والدین مخصوصا مادر محروم

باشند، اغلب به دشواری های روانی دچار شده و قادر به تحمل رنج و ناراحتی نیستند. 

نوجوان نخستین تجربیات خود را در جهت زندگی و همزیستی با دیگران در

خانواده کسب می کند. بیشتر ویژگی های مثبت کودک و نوجوان در خانواده

شکل می گیرد و والدین نخستین کسانی هستند که به نوجوان نزدیک می

شوند. 

اگر والدین و دیگر اعضای خانواده بزهکار باشند، شرایط و روابط ناسالم موجود تاثیر بسیار

بدی روی فرزندان خواهد گذاشت. و منش های عاطفی ناهنجار در آنها شکل خواهد گرفت

. نقش های متعدد منفی از قبیل نفرت، حسادت، پرخاشگری و نابسامانی روانی از

شاخص های این نوع خانواده و روابط می باشد.

نوجوانان این گونه خانواده ها تصویر ذهنی منفی از زندگی و وجود خود دارند، همین تصویر

غلط ذهنی سبب پیدایش ناراحتی ناراحتی عاطفی و روانی می شود و در رفتار و شخصیت نوجوان اثرات بسیار ناگوار و دلخراشی دارد. نوجوانانی که والدین آنها افراد درستی نیستند و از زندگی با والدین  به جز زندگی در زیر یک بام وجه مشترکی دیگر ندارند، بیشتر به بزهکاری گرایش پیدا می کنند. 

تبیان