معجزه ای به نام استفن هاوکینگ

استیون هاوکینگ در ژانویه ۱۹۶۳ و در آغاز بیست و یک سالگی، به دنبال احساس ناراحتی درعضله‌های دست و پا به بیمارستان مراجعه کرد. آزمایش‌هایی که روی او انجام گرفت علائم بیماری بسیار نادر و درمان ناپذیری را نشان داد. این بیماری که به نام اسکلروز جانبی آمیوتروفیک یا ALSشناخته می‌شود بخشی از نخاع و مغز و سیستم عصبی را مورد حمله قرار می‌دهد و به تدریج اعصاب حرکتی بدن را از بین می‌برد و با تضعیف ماهیچه‌ها فلج عمومی ایجاد می‌کند بطوریکه بمرور توانایی هرگونه حرکتی از شخص سلب می‌شود. معمولاً مبتلایان به این بیماری بی‌درمان مدت زیادی زنده نمی‌مانند و این مدت برای استیون بین دو تا سه سال پیش‌بینی شده بود. پس از این اتفاق، استیون هاوکینگ دچار ناراحتی و افسردگی شد و همهٔ آرزوهای خود، مانند تحصیل در دورهٔ دکترا را از دست رفته می‌دید.

به اتاقی که در دانشگاه داشت پناه برد و در تنهایی ساعتها متفکر و بی‌حرکت ماند. خودش بعدها تعریف کرده‌است که آن شب دچار کابوسی شد و در خواب دید که محکوم به اعدام شده‌است و او را برای اجرای حکم می‌برند و در آن موقعیت حس کرد که هر لحظه زندگی چقدر برایش ارزشمند است. بعد از بیداری به یاد آورد که در بیمارستان با یک جوان مبتلا به بیماری سرطان خون هم اتاق بوده و او از فرط درد چه فریادهایی می‌کشید. پس خود را قانع کرد که اگر به بیماری درمان‌ناپذیری مبتلااست لااقل درد نمی‌کشد. اوکه هیچ چیز را به آسانی نمی‌پذیرفت با خود فکر کرد که از کجا معلوم که پیش بینیپزشکان درست از کار در بیاید.

اما آنچه به او قوّت قلب و اعتماد به نفس بیشتری برای مبارزه با ناامیدی و بدبینی داد آشناییش در همان ایام با دختری به نام (جین وایلد) بود که بعدها همسرش شد.

هاوکینگ و خدا:                                                                                            ^{هاوکینگ در آثار اولیه خود به وجود خدا اشاره می‌کند برای مثال در کتاب پرفروش تاریخچه مختصر زمان می‌نویسد: «اگر ما بتوانیم فرضیه‌های لازم برای توضیح هر پدیده و ماده موجود در هستی را کشف کنیم این کشف، یک پیروزی نهایی برای خرد انسانی است برای اینکه ما می‌توانیم فکر خدا را بخوانیم.»}

^{اما بعدها در کتاب طرح عظیم به این موضوع اشاره می‌کند که برای توضیح عالم هستی نیازی به یک آفریدگار نیست.}

^{همچنین وی به صراحت عنوان کرده‌است که اعتقاد به وجود بهشت و یا نوعی از حیات پس از مرگ در حقیقت «افسانه‌ای» است برای مردمانی که از مرگ می‌هراسند. او با صراحت می‌گوید که پس از آخرین فعالیت مغز انسان دیگر حیاتی برای وی وجود ندارد.}

برخی از دانشوران نیز دیدگاههای وی را تفسیری شخصی از علوم تجربی دانسته و اعلام کردند که هاوکینگ به عنوان یک دانشمند نمی‌تواند وجود یا عدم وجود خدا را ثابت کند.

هاوکینگ و زمان:

تفاوت میان گذشته و آینده از کجا ناشی می‌شود؟ قوانین علم میان گذشته و آینده تمایزی قایل نمی‌شود، بااین حال در زندگی عادی تفاوتی عظیم میان گذشته و آینده وجود دارد. ممکن است ببینید یک فنجان از روی میز به زمین بیفتد و تکه تکه شود اما هرگز شاهد آن نخواهید بود که فنجان تکه‌های خود را جمع کند و به بالا بپرد و بر روی میز برگردد. افزایش بی‌نظمی یا به اصطلاح آن آنتروپی چیزی است که گذشته را از آینده متمایز می‌کند و به زمان جهت می‌دهد. هاوکینگ زمانی عقیده داشت که گسترش جهان هستی متوقف و جهان دوباره جمع می‌شود. او بعدها گفت که اشتباه می‌کرده‌است.

هشدار هاوکینگ:

چند هزار سال یا چند میلیون سال دیگر را فراموش کنید، خطر نابودی طی صد سال آینده انسان را تهدید می کند زیرا تا چند صد سال دیگر جلوگیری از وقوع فجایع انسانی بر روی زمین غیر ممکن خواهد شد. نسل انسان نباید تمامی آینده خود را بر روی این سیاره سرمایه گذاری کند.من می توانم خطر بزرگی را ببینم که نسل بشر را تهدید می کند. در گذشته بقای نسل بشر بارها به خطر افتاده است، فاجعه موشکی کوبایی ها در سال 1963 یکی از این دفعات بوده است. تناوب دفعات وقوع چنین حوادثی در آینده رو به افزایش گذاشته است.رفتن به سیاره ای دیگر صرف نظر از مهاجرت و اقامت انسان در آن سیاره به تنهایی آغاز چالشی بزرگ است. به گفته "کاترین فریز" از دانشگاه میشیگان نزدیکترین ستاره به زمین ستاره "پروکسیما-قنطورس" است که 4.2 سال نوری از زمین فاصله دارد. این به آن معنی است که در صورتی که بتوانیم با سرعت نور حرکت کنیم، 4.2 سال دیگر به آنجا خواهیم رسید که با احتساب پیشرفته ترین علوم راکتی که در حال حاضر در اختیار بشر است، انسان می تواند تا 50 هزار سال دیگر به این ستاره برسد.

هاوکینگ می گوید:" باید سرعت عمل به خرج داد زیرا امکان جلوگیری از فجایع بشری تا دو قرن دیگر از بین خواهد رفت و تنها فرصت باقی مانده برای بقای طولانی مدت انسان، ترک زمین و پخش شدن در فضا است. ما در صد سال گذشته پیشرفتهای قابل توجهی داشته ایم و اگر بخواهیم صد سال آینده نیز به این پیشرفتها ادامه دهیم، باید زمین را ترک کنیم."

این اولین باری نیست که هاوکینگ درباره سرنوشت ناگواری که در انتظار انسان است هشدار می دهد. وی در سال 2006 اعلام کردن زمین به شدت در خطر نابودی قرار دارد و به تازگی در این باره بسیار سخن می گوید.

منابع:fa.wikipedia.org

vazeh.com

www.sarayekavir.blogfa.com